ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΑ ΒΟΤΑΝΑ
Συγγραφέας: ΚΑΡΑΦΟΥΛΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΗΣ
Εκδόσεις: ΔΡΟΜΩΝ
Το βιβλίο «Θεραπευτικά και αφροδισιακά βότανα» είναι προϊόν μιας πολύχρονης έρευνας του συγγραφέα σε μακρινές χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Ευρώπης… αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Ανέτρεξε στις παραδόσεις και στις «ρίζες» κάθε τόπου, για να συλλέξει το υλικό του, ιστορικά, λαογραφικά, ιατρικά και μυθολογικά… Στοιχεία που συμπληρώνουν τα όσα πρέπει να γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος για τις θεραπευτικές ιδιότητες της φύσης…
Οι πληροφορίες και οι πρακτικές εφαρμογές για τις «θαυματουργές» ιδιότητες των βοτάνων αλλά και των φυτών, βασίζονται σε παλιές συνταγές, αλλά παράλληλα και στη διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων με τις αδιαμφισβήτητες «ισχυρές δυνάμεις» τους, εφόσον αντιμετωπίζονται με τον ανάλογο σεβασμό, την απαιτούμενη γνώση και χρησιμοποιούνται με σύνεση… σίγουρα βελτιώνουν τη φυσική μας κατάσταση και την ποιότητα της ζωής μας…
Είναι καιρός πια να αξιοποιήσουμε καλύτερα το ανεξάντλητο και πολύτιμο φαρμακείο της φύσης…
απόσπασμα από το βιβλίο
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕIΑΣ ΑΝΑΦΡΟΔΙΣIΑΣ
Το θέμα της ανδρικής ανικανότητας και της γυναικείας αναφροδισίας ή -κατά μία γενικότερη έκφραση- της σεξουαλικής ανεπάρκειας, αποτελούσε, ανέκαθεν, έναν από τους τομείς των ανθρώπινων σχέσεων που παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πάντοτε απασχολούσε τους ειδικούς.
Ίσως επειδή, εκτός από την ηδονή που προσφέρει η σεξουαλική επαφή, εκτός ακόμη από το γεγονός ότι αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την αναπαραγωγή και τη διατήρηση του είδους, είναι κατά ένα τρόπο συνυφασμένη με τη γενική υγεία του οργανισμού, αλλά και με τη ζωτική του δύναμη και δραστηριότητα.
Ανέκαθεν, λοιπόν, η ανθρωπότητα πάσχιζε για τη διατήρηση της νεότητας. Διάφορα λουτρά, μαλάξεις, υγιεινοδιαιτητικές αγωγές, φάρμακα, φυσιoθεραπευτικά μέσα (ηλεκτροθεραπείες, καταιονισμοί κρύου νερού κ.λπ.), οργανοθεραπείες, ορμονοθεραπείες και πολλές άλλες μέθοδοι υποδείχθηκαν και εφαρμόστηκαν γι’ αυτόν το σκοπό.
Τέθηκε, μάλιστα, σε εφαρμογή ακόμη και η μέθοδος της «παρθενοθεραπείας», κατά την οποία οι γέροι -όπως λέμε ακόμα σήμερα- «έπαιρναν τη δροσιά των νέων». Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, που την υποστήριξαν και την εφάρμοσαν θεραπευτές μεγάλης φήμης όπως ο Γαληνός, ο Π. Αιγινήτης, ο Βάκων, ο Ούφελαντ, ο Ιωάννης-Ερρίκος Κοχάνσεν κ.ά., νεαρές παρθένες, δεκατριών περίπου χρόνων, έρχονταν σε στενή επαφή με γέρους. Οι παρθένες αυτές κοιμόντουσαν μαζί τους, νύχτα-μέρα εισέπνεαν άπληστα την αναπνοή τους, και παρέμεναν για όση περισσότερη ώρα μπορούσαν επάνω στην κοιλιά τους. Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε -χωρίς όμως αποτελέσματα- και στον προφητάνακτα Δαυίδ, με την παρθένο Αβοσάγ.
Ο Νικόλαος Φλαμέλ, ένας αλχημιστής, σκεπτόμενος κερδοσκοπικά, παρασκεύασε ένα φάρμακό που το ονόμασε «ελιξίριο ζωής» και το λανσάρισε ως συμπύκνωμα πνοών νεαρών παρθένων! Διάφορα φάρμακα κατά της σεξουαλικής ανικανότητας υπέδειξαν οι αρχαίοι γιατροί και φαρμακoλόγoι, όπως ο Γαληνός, ο Διοσκουρίδης, ο Αέτιος κ.ά., αλλά και γυναίκες με ανάλογη ειδίκευση: γιάτρισσες, μαίες, αλχημίστριες και φαρμακεύτριες, όπως η Ελεφαντίς ή Eλεφαντίνη, η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα ή Κλεοπάτρα η αλχημίστρια κ.λπ.
Ως πιο διαλεχτά όμως «διεγερτικά» φάρμακα λογίζονται εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι εταίρες, για να «θερμαίνουν» τους εραστές και τους πελάτες τους, αλλά και τις ίδιες. Φάρμακα τέτοια, που είχαν μάλιστα την έγκριση και την προστασία της θεάς Αφροδίτης, χρησιμοποιούσαν η Ασπασία η Μιλήσια, η Λαΐδα η Κορίνθια, η Λεόντειος η Θαργήλια κ.ά. Τα φάρμακα αυτά είχαν στη σύνθεσή τους διάφορα βότανα και ζωικές ουσίες. Ήταν έτσι παρασκευασμένα, ώστε να μην αποκαλύπτονται τα μυστικά τους και να μη μαντεύονται τα συστατικά τους, όχι μόνο για λόγους εμπορικούς, αλλά και για να μην προκαλούν αηδία. Τα φάρμακα αυτά πουλιόντουσαν ελεύθερα από προαγωγούς, από τις μητέρες των εταίρων και από δούλες των οίκων ανοχής. Αναφέρεται μάλιστα ότι από τη φορολογία των φαρμάκων αυτών, που ήταν αντίστοιχη με τη σημερινή, κτίστηκε και στολίστηκε ο ωραίος ναός της Αφροδίτης και άλλα ιερά της θεάς στην Κόρινθο. Αντίθετα, σε άλλα μέρη της Ελλάδας, τα είδη αυτά έμεναν αφορολόγητα και το εμπόριό τους προστατευόταν από τις κυβερνήσεις, οι οποίες απέβλεπαν στην αύξηση του πληθυσμού.
Η Κόρινθος, τόπος όπου «εργάζονταν» πάνω από χίλιες ελεύθερες εταίρες, ντόπιες και ξένες -οι περισσότερες εκ των οποίων προέρχονταν από δουλεία-, είχε αναπτύξει ακόμα και εξαγωγικό εμπόριο των φαρμάκων αυτών. Αλλά και άλλες περιοχές έκαναν εμπόριο τέτοιων φαρμάκων, όπως η Σάμος, η Θεσσαλία, η Ιωνία και η Αθήνα – στα κρυφά. Παρόμοια φάρμακα εισάγονταν επίσης από την Αίγυπτο και την Περσία, με την ονομασία «βοτάνια της ηδονής».
Ένα «μαντζούνι» τέτοιου τύπου χρησιμοποιήθηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια. Ήταν ανατολίτικο, ονομαζόταν «κονβέτ-ματζούν» και πουλιόταν στα αχτάρικα του τσαρσιού της Κωνσταντινούπολης, απλό ή ανακατωμένο με κουντλουντζέ. Για βασικό του συστατικό, φημολογείται η ρίζα ενός φυτού που λέγεται χαμαιλέων.
Χρήση αφροδισιακών φαρμάκων έκαναν και οι Βυζαντινοί, που προμηθεύονταν τις πρώτες ύλες από τη Μικρά Ασία, την Περσία και διάφορες χώρες της Άπω Ανατολής. Παρέμειναν όμως άγνωστες οι συνταγές αυτές των Βυζαντινών, γιατί θεωρούνταν απαγορευμένες, κυρίως για θρησκευτικούς λόγους.
Φάρμακα αφροδισιακά χρησιμοποιούσαν επίσης και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα, οι Ρωμαίοι. Στη Φυσική Ιστορία του Πλινίου συναντάει κάποιος τις πιο παράδοξες συμβουλές και τα πιο απίθανα φάρμακα αυτού του είδους. Στο 80ό κεφάλαιο, αναφέρεται κατά λέξη: «Μεταξύ των αφροδισιακών φαρμάκων, είναι ανάγκη να υπολογίσομε σοβαρά τη χολή του αγριόχοιρου και το μεδούλι των κοκάλων, για εξωτερική χρήση, το λίπος του γαιδάρου με το λίπος της χήνας για εσωτερική χρήση». Ο Βιργίλιος συνιστά τα γεννητικά μόρια του αλόγου, ξεραμένα και τριμμένα σε σκόνη, συνοδευμένα με κρασί! Επίσης, τον αφρό του ίδιου ζώου, να μαζεύεται μ’ ένα κομμάτι τριανταφυλλί ύφασμα, μετά τη γεννητική πράξη, και να πίνεται σε ασημένιο ποτήρι!
Ο Πλίνιος αναφέρει ότι ο Ωσθάνης και ο Σάλπης συνιστούσαν τις εντριβές των γεννητικών μερών με ένα μίγμα που γινόταν με το μούσκεμα των γεννητικών μορίων του γαιδάρου, μέσα σε ζεστό λάδι επί επτά ημέρες. Άλλοι συνέστησαν για εσωτερική χρήση τη στάχτη τους, όπως και τα ούρα του ταύρου. Ο Πλίνιος μάλιστα συνιστά να χρησιμοποιούνται για τέτοιους σκοπούς τα γεννητικά μόρια των γαιδάρων της Κύπρου.
Ο ίδιος ο Πλίνιος αναφέρει: «Μεταξύ των σπουδαίων αφροδισιακών φαρμάκων, πρέπει να θεωρηθούν ικανότατα το κεφάλι και τα πόδια του κροκόδειλου, παστωμένα και κατεργασμένα μέσα σε άσπρο κρασί. Αλλά, γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει να προτιμούνται τα μέλη των κροκοδείλων που ζούνε στην Αραβία και τις Ινδίες». Το φάρμακο θα είναι πιο αποτελεσματικό, αν το κρασί με το οποίο έγινε η κατεργασία του, ανακατωθεί με σατύριο (σαλέπι) και με σπόρους ρόκας. Τότε, σε δόση 1,5 γραμμαρίου κάθε μέρα, δίνει αποτελέσματα ακαριαία!
Φημολογήθηκε επίσης, ότι τα μασητικά δόντια του κροκόδειλου, αν δεθούν στο δεξιό βραχίονα του ανθρώπου, του προκαλούν αφροδισιακές διεγέρσεις.
Το συκώτι ενός άλλου ζωικού είδους, του χαμαιλέοντα, θεωρήθηκε κι αυτό ένα θριαμβευτικό, αφροδισιακό φάρμακο. Του χερσαίου χαμαιλέοντα, του «σκίγκου», το κεφάλι και τα πόδια χρησιμοποιούνταν όπως και του κροκοδείλου με σατύριο και σπόρους ρόκας, θεωρούνταν μάλιστα τόσο έντονα, ώστε η ασύνετη χρήση τους λεγόταν ότι μπορεί να προκαλέσει παραφροσύνη, ακόμα και θάνατο. Η προσθήκη πιπεριού στη σύνθεση αυτή, λεγόταν ότι, ενώ αυξάνει την αφροδισιακή της δύναμη, απομακρύνει παράλληλα τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει. Αναφερόταν, επίσης, ότι η προσθήκη μελιού κάνει τη σύνθεση αποτελεσματικότερη.
Τέλος, ο Πλίνιος αναφέρει ότι το μάτι του θηρίου ύαινα, ζυμωμένο με γλυκόριζα, θεραπεύει τη στειρότητα των γυναικών. Για τα γεννητικά μόρια της ύαινας λέει ότι, αν ζυμωθούν με μέλι, είναι αφροδισιακά και για τα δύο φύλα. Αλλά και για το γένι του θηρίου έλεγαν πως είναι από τα πιο σπουδαία ερωτικά φίλτρα, αν αγγίξει τα χείλη μιας γυναίκας!
Υπήρξε μια εποχή για τη Ρώμη, που η αναφροδισία είχε καταντήσει πανδημία. Σε αυτό έφταιγε βέβαια, η ακόλαστη ζωή των Ρωμαίων. Τόσο ήταν το κακό -κακό μεγάλο για ένα πολεμικό κράτος σαν τη Ρώμη, που θα σήμαινε γι’ αυτό καταστροφή ή ελάττωση του πληθυσμού-, που ο Αυτοκράτορας Τιβέριος ζήτησε τη συνδρομή των επιστημόνων και των πρακτικών. Τότε έδρασε κάποιος Δημόκριτος -όχι βέβαια ο Αβδηρίτης-, που επονομαζόταν και μυσταγωγός, αγύρτης κατά τον Πλίνιο. Αυτός ταξίδευε στην Αίγυπτο και στη Χαλδαία, απ’ όπου είχε συγκεντρώσει μια σειρά από συνταγές και πραγματείες, υπό το γενικό τίτλο «Φυσικά και Μυστικά». Οι συνταγές του είχαν στη σύνθεσή τους χρυσό και άργυρο. Μεταχειριζόταν, επίσης, τα σαλιγκάρια -δυο σαλιγκάρια κοπανισμένα με το όστρακό τους, βρασμένα μέσα σε τρία φλιτζάνια κρασί- που άλλοι τα συνέστησαν στην ακόλουθη δοσολογία: ένα σαλιγκάρι την πρώτη μέρα, δύο τη δεύτερη, τρία την τρίτη, δύο την τέταρτη κι ένα την πέμπτη. Συνιστούσε επίσης την τρωξαλίδα -ένα έντομο που καταστρέφει τα λαχανικά- που δινόταν καμένη και ανακατωμένη με κρασί και μέλι, κι ακόμη τα τζιτζίκια ψημένα μέσα σε πήλινο πιάτο, το αφέψημα των ποδαριών του αρνιού, και τέλος την τοποθέτηση, μέσα στο υπνοδωμάτιο του αντρόγυνου, μιας πράσινης σαύρας, κρεμασμένης μέσα σ’ ένα βάζο!
Δεν θα επιμείνουμε περισσότερο στην εξιστόρηση όλων αυτών των παραδοξοτήτων. Χαρακτηριστικό των αντιλήψεων που επικρατούσαν παλιότερα για τη θεραπεία της σεξουαλικής ανικανότητας, είναι το θεραπευτικό αυτό μαντζούνι, του οποίου παραθέτουμε εδώ τη συνταγή του:
«Πάρε ρίζες σατυρίου (Κατά τον Sivartz το σατύριον πρέπει να είναι ένα ορχεοειδές φυτό, που φύεται στο ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Κατά τον Lamern είναι ο όρχις, κοιν. μυροσκελιά, μυροσκέλα ή σερνικοβότανο) γερές, παχιές, 180 γραμ., και μαλάκωσέ τες, βράζοντάς τες μέσα σε λίγο ανθόνερο. Ρίζες ερυγγίου του πεδινού (κοιν. σκανθοχόρτι, φιδάγκαθο ή μοσχάγκαθο ή γαϊδουράγκαθο), 60 γραμ. Φιστίκια, καλά καθαρισμένα από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό φλοιό, 60 γραμ. Μοσχοκάρυδο και ζιγγήβερι από 30 γραμ. Νεφρά σκίγκου, πρίαπο θαλάσσιο, όρχεις ελαφιού, σκόνη έχιδνας (χωρίς κεφάλι, ξεραμένης στον αέρα) από 18 γραμ. Σπόρους ρόκας, σκόνη πιπεριάς (πάπρικας), καρδάμομο (κακουλέ), άμβρα φαιά από 5 γραμ. Μόσχο ανατολικό, αιθέριο έλαιο κανέλας, αιθέριο έλαιο γαρίφαλου από 6 σταγόνες. Αφού τα ενώσουμε όλα, προσθέτουμε ανάλογο σιρόπι από άνθη γαρίφαλου (διάνθους) και κάνουμε μαντζούνι. Δεν επιτρέπεται δόση μεγαλύτερη από 5 γραμ. την ημέρα.»
Λογικότερες στις συνταγές τους ήταν οι εταίρες της αρχαιότητας. Είναι γνωστό, π.χ., ότι η Λεόντειος χρησιμοποιούσε διάφορα είδη, για τους τακτικούς όμως πελάτες της και γι’ αυτούς που συμπαθούσε περισσότερο προτιμούσε το δυόσμο, το κάρδαμο, τους σπόρους του κάρδαμου και του κολίανδρου. Αυτά τα είδη τα παρασκεύαζε σε πλακούντια η μητέρα της. Η Λαΐδα χρησιμοποιούσε τους σπόρους των μήλων και των αχλαδιών, τους σπόρους του άγριου καρότου, τους καρπούς του σχίνου και του πεύκου, το φυτό και τους σπόρους της αντράκλας, το λιναρόσπορο, όλα αυτά βρασμένα με μέλι και πιπέρι. Άλλες εταίρες, του σωρού, παρασκεύαζαν για τους ναύτες αφροδισιακό φάρμακο από τους σπόρους και το χυμό των πράσων.
Αλλά κατά την αρχαιότητα εκτιμούσαν εξίσου και τα ερωτικά φίλτρα, για να προκαλούν τον έρωτα των άλλων ή για να γιατρεύονται οι ίδιοι απ’ τον έρωτα.
Η φαρμακομαγεία τέλος, έπαιξε σημαντικότατο ρόλο, για τη διαμόρφωση μιας παράδοξης θεραπευτικής της σεξουαλικής ανικανότητας και των πρόωρων κυρίως γηρατειών.
Ιδιαίτερα από τον 5ο μέχρι τον 18ο αιώνα, επιστήμονες, ακόμα και ερευνητές, ασχολιόνταν με την ανακάλυψη ή τη σύνθεση ελιξιρίων νεότητας, χρησιμοποιώντας φυτά που μαζεύονταν κατά τις διάφορες φάσεις του φεγγαριού κι ανακατώνοντας στην τέχνη τους το θρησκευτικό μυστικισμό και τις μαγικές δοξασίες. Περίεργα βότανα, ξόρκια, ερωτικά φίλτρα και περίαπτα, συγκίνησαν ακόμα και πολλούς από τους φιλοσόφους της εποχής εκείνης. Και το κακό εκτεινόταν από την Ευρώπη, ως τους Εβραίους και τους Άραβες.
Αντίθετα όμως από την προσπάθεια αυτή των ανθρώπων για την ερωτική επιτυχία, καταβαλλόταν, από την αρχαιότητα ακόμα, μια άλλη προσπάθεια για την ανακάλυψη αφροδισιακών φαρμάκων, ανάμεσα στα οποία εξέχουσα θέση είχαν βέβαια τα αντιαφροδισιακά βότανα.
Η προσπάθεια αυτή είχε ανέκαθεν -κι έχει και σήμερα- τρεις σκοπούς:
1) Πολλές φορές, όλα τα αφροδισιακά μέσα δε φτάνουν για ένα ευνοϊκό αφροδισιακό αποτέλεσμα. Τότε, το σεξουαλικά ανίκανο άτομο, αισθάνεται την ανάγκη μιας συγκάλυψης της ερωτικής του αποτυχίας, που την επιδιώκει με την εξουδετέρωση του ετερόφυλου ερωτικού αντικειμένου, που το βλέπει πια, μέσα από το κόμπλεξ της μειονεκτικότητας στο οποίο έχει υποκύψει, σαν αντίπαλο! Με την αφροδισιακή αναισθητοποίηση του ερωτικού του αντικειμένου, δεν προκαλείται να εκδηλωθεί, να γίνει γνωστή η δική του αφροδισιακή αδυναμία. Με το είδος αυτό του καμουφλάζ, περισώζεται και η ερωτική του αξιοπρέπεια και η επιβίωση της ερωτικής συναισθηματικής του σχέσης.
2) Άλλοτε, τέτοια αφροδισιακά μέσα μπαίνουν σε ενέργεια από φόβο! Για να εξουδετερώσουν, δηλαδή, σεξουαλικά ένα ερωτικό αντικείμενο, ένα ερώμενο πρόσωπο που αρνιέται την ανταπόκριση και στρέφεται με προτίμηση προς άλλο ερωτικό αντικείμενο. Επίσης, άλλοτε χρησιμοποιούνται -αν αυτό θεωρείται ευκολότερο- για να αχρηστέψουν σεξουαλικά το άλλο αυτό ερωτικό αντικείμενο και να το παγώσουν ερωτικά. Τα βοτάνια που χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτόν το σκοπό θα μπορούσαν να ονομαστούν «βότανα του φθόνου»!
3) Τέλος, υπήρχε ανέκαθεν και η γυναικεία πονηριά -για να μην πούμε η γυναικεία κακή πρόθεση- για την αφροδισιακή εξουδετέρωση του άντρα, που είτε μισούσε η γυναίκα είτε σιχαινόταν, υποχρεωμένη να τον υφίσταται κάτω από συμβατικές συνθήκες ζωής, είτε τον είχε ερωτικά αντικαταστήσει με άλλον, συνήθως κατά τη διάρκεια μακρών πολέμων, μεγάλων ταξιδιών κ.λπ.
Αναφέρουμε τώρα, μια σειρά τέτοιων αντιαφροδισιακών μέσων που υποδείχθηκαν κατά καιρούς: η Κλεοπάτρα συνιστούσε το όστρακο πορφύρας (όστρακο γνωστό στους ψαράδες), που, αφού το κάψεις, το σβήνεις μέσα σε ούρα βοδιού ευνουχισμένου. Με αυτά τα ούρα, σκέτα ή μέσα σε οποιοδήποτε φαγητό, ποτίζεις το άτομο που θέλεις να καταστήσεις σεξουαλικά ανίκανο, κατά προτίμηση μάλιστα όταν είναι νηστικός. Η ίδια συμβουλεύει τις πιο συμπαθητικές της φίλες να προσπαθούν να δίνουν στους ανεπιθύμητους συζύγους να τρώνε, με οποιοδήποτε τρόπο, κολίανδρο και φλισκούνι, καλύτερα μέσα σε γλυκό.
Για τα αντιαφροδισιακά τους αποτελέσματα επαινέθηκαν επίσης τα σπέρματα της αλυγαριάς (καναπίτσας). Αυτά δίνονταν και στη βασιλόπαιδα Άστι για τη διατήρηση της παρθενιάς της (κόρη κάποιου Φαραώ, που είχε ταχθεί στη Ίσιδα να μείνει παρθένα). Αλλά και στην αρχαία Ελλάδα, κατά την τέταρτη ημέρα των νηστειών των ελευσίνιων εορτών, όταν γιορτάζονταν τα Θεσμοφόρια έστρωναν τα κρεβάτια των συζύγων και των ιερειών, τα λεγόμενα «παρθενικά κρεβάτια», με ανθισμένες κορυφές αλυγαριάς, για να διώχνουν από αυτές κάθε αφροδισιακή έφεση. Ένας Γάλλος, ο Ναγκέρ, κι ένας άλλος πάστορας και καλόγερος χρησιμοποιούσαν κατά των «πειρασμών της σαρκός» ένα σιρόπι, φτιαγμένο από καρπούς αλυγαριάς, που το μοίραζαν ή το πουλούσαν στα μοναστήρια. Ο Γάλλος γιατρός και αλχημιστής Αρνό ντε Βιλλενέβ κρατούσε πάντοτε στη μέση του ένα μαχαιράκι από ξύλο αλυγαριάς, που πίστευε ότι του προστάτευε την αγνότητά του!
Για αντιαφροδισιακούς σκοπούς, οι αρχαίοι Έλληνες και αργότερα οι Κιρκασιανές γυναίκες χρησιμοποιούσαν αρωματικά σφαιρίδια, που πλάθανε στα χέρια τους με κρητικό αλάδανο (Circus Creticus), άμβαρι και δάκρυα καθαρής χιώτικης μαστίχας. Τη συνταγή αυτή πήραν και χρησιμοποίησαν αργότερα οι Οθωμανίδες στα τούρκικα σεράγια, για να ξεφορτώνονται τους ηδονόφιλους ανατολίτες εραστές και συζύγους. Οι Άραβες, επίσης, χρησιμοποίησαν πολύ αυτή τη συνταγή και αργότερα, όταν μπήκαν στην Ισπανία, τη διέδωσαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι Κινέζες, για τον ίδιο σκοπό, χρησιμοποιούσαν ένα ναρκωτικό βότανο -σε έκχυμα κ.λπ.- που λέγεται Νάο-Χιεν-Χόα (Dadura Metel L.).
Πολύ παλιότερα οι νοικοκυρές, για να μην τους γίνεται ο άνδρας τους ενοχλητικός, τον πότιζαν μ’ ένα οποιοδήποτε ποτό, μέσα στο οποίο έσβηναν πρώτα την καύτρα του λύχνου που φωτίζει με λάδι. Άλλες, σαν πρόχειρο «οικιακό» αντιαφροδισιακό μέσο, χρησιμοποιούσαν τη στάχτη των βούρλων (Juncunsacutus L.), που συνήθως είχαν με αυτά πλεγμένα τα στρώματά τους.
Τέλος, ο Γαληνός, ο Αέτιος, ο Παύλος Αιγινήτης, μεγάλοι γιατροί της αρχαιότητας, αναφέρουν σαν σπουδαίο «ανέντωτο» φάρμακο, «αντίδοτο αφροδισίας» τη χολή της νάρκης, ενός θαλασσινού ψαριού, που οι κοινές του ονομασίες είναι μουδιάστρα, μαργωτήρα, σελάχι, σαλάχι. Ο Πλίνιος εξάλλου συνιστά, ως ασυναγώνιστο αντιαφροδισιακό μέσο, τη στάχτη των καμένων νυχιών και του καμένου δέρματος ενός αιλουροειδούς, του λυγκός, και προτείνει να συνοδεύεται μ’ ένα οποιοδήποτε ποτό. Με τέτοιο διάλυμα ράντιζαν επίσης, το σώμα τους οι γυναίκες που είχαν άνδρες ακόλαστους, για να εξουδετερώνουν και να σταματάνε την ακολασία τους.
Ο Αριστοτέλης, ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, έγραψε και βιβλίο το οποίο περιείχε πολλές φόρμουλες και συνταγές σχετικές με συγκεκριμένα βότανα και φυτά, που και ο ίδιος και οι σύγχρονοί του είχαν μελετήσει. Είχε ανακαλύψει ότι πολλά φυτά είναι δηλητηριώδη και ναρκωτικά από φυσικού, γι’ αυτό και το έργο του κρατήθηκε μυστικό. Ορισμένοι πολιτικοί της εποχής του, οι οποίοι είχαν μεγάλη επιρροή, δε θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα βότανα και τα φυτά για να καταστρέψουν πολύ κόσμο. Γι’ αυτόν το λόγο, ο Αριστοτέλης πληροφορούσε μόνο τους πλέον έμπιστους από τους οπαδούς του.
Ο Αριστοτέλης ανακάλυψε βότανα τα οποία ήταν στυπτικά και είχαν την ιδιότητα να συστέλλουν τους ιστούς. Επίσης, ανακάλυψε τα αντισπασμωδικά, τα οποία βοηθούσαν στο να προλαμβάνονται οι σπασμοί και να ανακουφίζεται η ερεθιστικότητα των μυών. Βρήκε μαλακτικά που μαλάκωναν τις μεμβράνες της μύτης και του λαιμού, βοηθώντας έτσι στο βήχα και στα κρυολογήματα. Ο φιλόσοφος έγραψε πάρα πολλά για τα τονωτικά και καταπραϋντικά, τα αρωματικά και τα διάφορα καθαρτικά. Πολλές μεγάλες μορφές της ιστορίας, όπως ο Μ. Αλέξανδρος και η Κλεοπάτρα, χρησιμοποιούσαν τις συνταγές που ο Αριστοτέλης είχε συγκεντρώσει.
Τα αρχαία συγγράμματα του Αριστοτέλη, του Δημόκριτου, του Παράκελσου, του Αλμπέρτου Μάγνους και άλλων, περιλαμβάνουν πολλές συνταγές για ερωτικές σκόνες και φίλτρα. Κατά τους χρόνους της βασίλισσας Ελισάβετ, οι ρίζες του eryngo, που ήταν ένα πουρνάρι της θάλασσας, χρησιμοποιούνταν για ερωτικά τονωτικά. Κατά την Αναγέννηση, τα ερωτικά φάρμακα, τα παρασκευασμένα από βότανα, είχαν φοβερά μεγάλη κατανάλωση.
Η μαγική τέχνη των βοτάνων σαγήνεψε τους ανθρώπους του Μεσαίωνα. Οι μάγισσες ήταν οι θερμότερες υποστηρίκτριες των βοτανικών φαρμάκων και της μαγείας. Οι άνθρωποι του Μεσαίωνα πίστευαν ότι υπήρχε μαγεία στα φίλτρα των βοτάνων. Τα βότανα και τα φυτά αποτελούσαν το βασικό συστατικό των ερωτικών φαρμάκων και των αφροδισιακών. Αυτά τα φάρμακα χρησιμοποιούνταν με κάθε μορφή, μερικές φορές ήταν υγρά και τα έπιναν ή άλλοτε τα άλειφαν στα διάφορα μέρη του σώματος.
Στην Ανατολή η θεωρία της θεραπείας με βότανα είναι γνωστό ότι υποστηριζόταν πολύ πριν από την εποχή του Ιπποκράτη. Το Pen Tsao (Πεν Τσάο), το μεγάλο βιβλίο βοτανολογίας της Κίνας, χρησιμοποιούνταν περίπου το 3000 π.Χ. Ήταν πιθανόν ένα από τα αρχαιότερα βιβλία ιατρικών συνταγών που ασχολήθηκε λεπτομερώς με τη χρήση των βοτανικών φαρμάκων.
Άλλο ένα χειρόγραφο ήταν το Ebers Papyrus (πάπυρος Έμπερς), που χρονολογείται από το 1500 π.Χ. και καταγράφει πάνω από 800 βοτανικές συνταγές, συμπεριλαμβανομένου και του ρετσινόλαδου. Γενικά, τα βότανα έχουν χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιούνται και σήμερα σαν προστατευτικά φυλαχτά, με την πίστη ότι έχουν κάποια μυστική αξία και φέρνουν καλή τύχη. Μερικά από αυτά τα βότανα έχουν αιματικές ιδιότητες, αλλά ο βασικός λόγος που χρησιμοποιούνται, είναι επειδή θεωρούνται καλοί οιωνοί και ωφελούν εκείνους που ζητούν μια καλή μοίρα. Συνήθως τα ράβουν σ’ ένα σακουλάκι που το κρεμούν στο λαιμό. Μερικοί άνθρωποι απλώς και μόνο βάζουν το σακουλάκι στην τσάντα ή στο πορτοφόλι τους και ακόμη το μεταφέρουν στην τσέπη τους ή κάπου αλλού πάνω τους.
Ο Πιέρ Λουίς, ο οποίος σεβάστηκε με θρησκευτική ευλάβεια την ιστορία, στο φανταστικό του έργο «Τα τραγούδια της Μπιλίτις» αναφέρει ότι τον 6ο αι. π.Χ., η Μυτιλήνη ήταν πιο διεφθαρμένη από τις Σάρδεις. Η Μπιλίτις, πιστή στη λατρεία της Αφροδίτης, κάθε πρωί μυρωνόταν σκορπίζοντας στα πόδια της βαλεριάνα της Ταρσού. Άλειφε τις μασχάλες της με μέντα και τις βλεφαρίδες της με μαντζουράνα της Κω, γέμιζε τα μαλλιά της με καπνό από λιβάνι. Η Οιάνθη της Κύπρου κυλούσε ανάμεσα στα στήθη της. Το ροδόσταμο της Φασήλιδας έκανε το σβέρκο και τα μάγουλά της να μοσχοβολούν. Σκόρπιζε βάκκαρι στην κοιλιά της πριν νοικιάσει το κορμί της έναντι 100 δραχμών -ποσό εξαιρετικά μεγάλο για την εποχή εκείνη.
Φασκόμηλο, εχελίσφακος ο φαρμακευτικός, σάλβια
Ανθίζει από τον Ιούνιο ως τον Ιούλιο και τα πιο χρήσιμα μέρη είναι τα φύλλα και τα άνθη, που έχουν δυνατή οσμή και αρωματική γεύση, ζεστή και υπόπικρη. Από πλευράς βιοχημικών ιδιοτήτων περιέχει γαλλικό οξύ, εκχυλισματικές ουσίες και μεγάλη ποσότητα αιθέριο λάδι, το χρώμα του οποίου είναι πράσινο και αποδίδει καμφορά. Τα κύρια συστατικά του φυτού διαλύονται στο οινόπνευμα και το νερό. Τα δύο αιθέρια λάδια που σχηματίζονται από το πτητικό στοιχείο, το υδρογονανθρακούχο και το οξυγονούχο, όταν θερμανθούν μετατρέπονται σε καμφορά. Η φασκομηλιά ονομαζόταν από τους αρχαίους χρόνους ιερό βοτάνι, γιατί νόμιζαν πως εκδιώκει το θάνατο, όπως αναφέρουν οι Διοσκουρίδης, Θεόφραστος, Ιπποκράτης, Γαληνός κ.ά. Έχει ιδιότητες στυπτικές, τονωτικές και διεγερτικές, γι’ αυτό και συνιστάται το αφέψημά της ως φάρμακο κατά της ανικανότητας και της γεροντικής κάμψεως των ανδρών. Προκαλεί θερμότητα σε όλο το σώμα και ειδικά στο στομάχι, διευκολύνει την πέψη, προκαλεί άφθονη διούρηση, επιταχύνει την κυκλοφορία και επιδρά στα εγκεφαλικά κύτταρα, μετριάζοντας τον ερεθισμό του νευρικού συστήματος, ως αντισπασμωδικό και κατευναστικό φάρμακο.
Οι σπουδαίες ιδιότητες της φασκομηλιάς εκθειάζονται από τους Θεόφραστο, Ιπποκράτη, Διοσκουρίδη, Αέτιο, Γαληνό κ.λπ. Οι Λατίνοι την ονόμαζαν «φυτό ιερό» (herba sacra). Οι της σχολής του Σαλέρνο έλεγαν για αυτήν ότι δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο κατά του θανάτου.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Ρωμαίοι πότιζαν τις γυναίκες τους με φασκόμηλo για να είναι πιο γόνιμες. Τα άτεκνα ζευγάρια που ήθελαν παιδί, παρέμεναν χωριστά για τέσσερις πέντε ημέρες, κατά τις οποίες έπιναν καθημερινά χυμό φασκόμηλου. Όταν ξανάσμιγαν, η σύλληψη παιδιού ήταν σχεδόν σίγουρη.
Οι Άραβες από πολύ παλιά πίστευαν ότι «ο άνθρωπος που έχει στον κήπο του φασκόμηλο δεν πεθαίνει». Ο Καρλομάγνος βοήθησε πολύ στη διάδοσή του, ενώ ο γιος του Luis le Pieux συμπεριέλαβε το φασκόμηλo στο διάταγμα De Villis (795), στο άρθρο 70 του οποίου απαριθμούνται τα φυτά που έπρεπε να καλλιεργηθούν στα βασιλικά κτήματα. Στο Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπιση πολλών ασθενειών.
Στην Ευρώπη χρησιμοποιούν τη φασκομηλιά ως άρτυμα στα διάφορα φαγητά (ραγόν), προπάντων στην Προβηγκία, όπου αρωματίζουν το ξίδι, τα λαρδιά, το ζαμπόν και καπνίζουν τα φύλλα όπως τον καπνό. Σε άλλους τόπους, ανατολικότερους, παρασκευάζουν είδος τσαγιού, που το ονομάζουν «τσάι ελληνικό».
Μια παλιά παροιμία λέει πως «όποιος δε θέλει να πεθάνει να τρώει φασκόμηλο το Μάη». Από το φασκόμηλο γίνεται ωραίο ηδύποτο (liquer de sauge) με 90 γραμ. φύλλων, αφού κατεργαστούν επί 8-10 ημέρες μέσα σε οινόπνευμα ή ρακή.
Το φασκόμηλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βοηθητικό από άτομα με ασθενή ερωτική διάθεση, που προέρχεται κυρίως από έντονη σωματική ή πνευματική κούραση. Σε αυτή την περίπτωση ο Η. Lecler συνιστά ένα διεγερτικό κρασί που παρασκευάζεται αν βάλουμε 80 γραμ. φύλλα φασκόμηλου σε μισό κιλό μαύρο κρασί για μια εβδομάδα. Μισό ποτήρι κρασιού κάθε φορά είναι αρκετό. Από το έγχυμά του μπορεί να πίνει κανείς μέχρι τρία φλιτζάνια την ημέρα, όχι βέβαια σε καθημερινή βάση. Το έγχυμά του φτιάχνεται αν ρίξουμε 20 γραμ. φασκόμηλου σε ένα λίτρο βραστό νερό και το αφήσουμε για 10 λεπτά. Το αφέψημά του γίνεται όπως το τσάι, με δύο τρία μικρά κλαράκια.
Σταματάει τον ιδρώτα μετά από δύο ώρες και για πολλές μέρες από τη στιγμή που θα πιούμε αφέψημα ή έγχυμα. Με εξωτερική χρήση είναι τονωτικό και αντιρευματικό, με μπάνια, πολύ καλό καλλυντικό, στυπτικό, αντισηπτικό και επουλωτικό. Σταματάει την τριχόπτωση και κάνει πολύ καλό στο δέρμα. Έχει δεκάδες χρήσεις και ιδιότητες, πράγμα που δε συναντά κανείς σε πάρα πολλά είδη του φυτικού βασιλείου.
Στο φασκόμηλο υπάρχει σε αναλογία 2% ένα αιθέριο λάδι που περιέχει 30% θουιόνη, 15% κινεόλη, σαλβιόλη, τανακελτόνη, ταννίνη, πικροσαλβίνη και άλλες πικρές ουσίες. Με το φασκόμηλο χρειάζεται προσοχή, γιατί οι μεγάλες δόσεις και η τακτική χρήση δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στον οργανισμό (ταχυπαλμίες, πονοκέφαλο κ.λπ.). Το αιθέριο λάδι του είναι τοξικό και μπορεί να προκαλέσει επιληψία και τοξίνωση στο νευρικό σύστημα. Οι γυναίκες που θηλάζουν πρέπει να το αποφεύγουν, γιατί κόβει το γάλα και το κάνει πικρό.
Ανανέωση της γενετήσιας ορμής
1) Η αγριομαρουλιά (αγριοραδίκι η πικραλίδα) αν φαγωθεί ωμή, προκαλεί όρεξη και σεξουαλική διέγερση.
2) Η συχνή κατανάλωση των καρπών από κουκιά (φαγητό) βοηθά τον οργανισμό, δεδομένου ότι το φυτό θεωρείται αφροδισιακό, όπως και τα χλωρά κουκιά.
3) Το έγχυμα του φυτού μέλισσα (50 γραμ. σε 1 λίτρο νερό, 1-2 φλιτζάνια του τσαγιού την ημέρα).
4) Το αφέψημα του φλοιού της κανέλας (10 γραμ. σε 1 λίτρο νερό, 1-2 φλιτζάνια του καφέ την ημέρα).
5) Έγχυμα σπόρων από σέλινο (15 γραμ. σε 1 λίτρο νερό, 1-2 φλιτζάνια του τσαγιού την ημέρα).
6) Συχνή κατανάλωση νεαρών βλαστών της τσουκνίδας, βρασμένων σαν σαλάτα.
Βράζουμε 15 γραμ. σπόρους τσουκνίδας σε τρία ποτήρια νερό και πίνουμε πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
7) Η πιπεριά έχει αφροδισιακές ιδιότητες, όπως και τα ρόδια, τα ραπανάκια και οι μελιτζάνες.
8) Διεγερτικό και αφροδισιακό είναι η ρόκα. Να τρώγεται όμως ωμή.
9) Αφροδισιακοί είναι και οι βολβοί, όπως και τα κρεμμύδια (να τρώγονται ωμά).
10) Ζουμί από βρασμένα φύλλα, κοτσάνια και ρίζες αγκινάρας, είναι φάρμακο για την αναφροδισία των γυναικών. (Ένα ποτήρι το πρωί, ένα το μεσημέρι κι ένα το βράδυ).
11) Τα ψημένα κυδώνια είναι αφροδισιακά.
12) Το σέλινο δίνει αφροδισιακές ικανότητες, προπάντων στις γυναίκες.
13) Πάρα πολύ καλό αφροδισιακό φυτό είναι και η μέντα. Με βάση τη μέντα, παρασκευάζουμε ένα ελιξίριο για τον άνδρα με τον παρακάτω τρόπο:
Βάζουμε να μουσκέψουν επί δέκα ημέρες μέσα σε έξι ποτήρια μαύρο κρασί, 40 γραμ. φύλλα μέντας, 3 πράσινες ψιλοκομμένες πιπεριές με τους σπόρους τους, 15 γραμ. φασκόμηλo και τις φλούδες δύο λεμονιών. Προσθέτουμε 250 γραμ. ζάχαρη. Μετά από δέκα ημέρες το σουρώνουμε. Ένα ποτήρι του κρασιού την ημέρα, σε περιπτώσεις ατονίας και εξάντλησης έχει θαυμάσια αποτελέσματα. Να μη γίνεται υπερβολική και συνεχής χρήση, γιατί τότε φέρνει κόπωση.
14) Βάζουμε να μουσκέψουν σε τρία ποτήρια ζεστό νερό, για 5 ώρες, 20 γραμ. από τη ρίζα της πιπερόριζας (τζίντζερ). Πίνουμε το νερό αυτό στο διάστημα της ημέρας, σε κανονικά διαστήματα. Φημίζεται για τις αφροδισιακές της ιδιότητες.
15) Ορισμένοι επίσης θεωρούν τη σοκολάτα αφροδισιακή. Η κατανάλωσή της ευνοεί την έκκριση ενδορφίνης, δηλαδή ευφοροποιητικών και ισχυροποιητικών μορίων. Ένας Αζτέκος αυτοκράτορας, ο Μοκτεζούμα, έπινε ένα παρασκεύασμα σοκολάτας στο οποίο προσέθετε σπόρους ορελλανής βίξας, καυτερή πιπεριά και μέλι.
Τέλος πρέπει να αναφέρω τα γευστικότατα γλυκά της Ανατολής, στα οποία αφθονούν συστατικά με αφροδισιακές ιδιότητες: μικρά γλυκίσματα παρασκευασμένα με μέλι και καρυκεύματα, με σπόρους τσουκνίδας ή κάνναβης, με κανέλα, ζιγγιβέρη, φιστίκια, αμύγδαλα και ροδόσταμα.
